O prezentach

        Kolega mój, szykując się do powrotu z urlopu na Wyspach Kanaryjskich, zawiadomił mnie drogą smsową, iż przywiezie mi wino. Oryginalną wyspokanaryjską Sangrię. Podekscytowany niezmiernie tą informacją rozpocząłem przygotowania do konsumpcji. Jako, że chytry jestem i dzielić się nie lubię, przezornie odwołałem liczne spotkania i randki zaplanowane w okolicy terminu powrotu mojego kolegi w troskliwe ojczyste pielesze, coby się trunkiem zacnym nie dzielić. Przygotowałem zmęczony organizm do przyjęcia w krótkim czasie znacznych ilości alkoholu urządzając mu ciężką, trzydniową dietę bezalkoholową. Oczyściłem umysł praktykując jogę i tai-chi kilka godzin dziennie. Wydobyłem z szafy - trzymany tam na wyjątkowe okazje - kielich wykuty w kopalniach Morii z jednego bloku kryształu. Słowem - uczyniłem z tej spodziewanej butelki wina celebrytę.

         Aż nadszedł dzień powrotu mojego kolegi do pracy. Z ekscytacji spać nie mogłem, więc w pracy byłem jeszcze przed ochroniarzami (a oni stamtąd w ogóle nie wychodzą). Wyjątkowo wytarłem biurko z kurzu (czego oczywiście normalnie się nie robi, bo po co). I czekam wpatrzony w okno.
        Wreszcie jest! Z trudem powstrzymuję się od okazywania nadmiernego entuzjazmu (gdyż podskakiwania wokół kolegi za nadmierny entuzjazm jeszcze uznać nie można, nie?). Standardowe gadki na początek dnia: jakie postępy w pracach nad zimną fuzją, teleportacji ciągle nie ma i takie tam dyrdymały, o których informatycy w średnim wieku rozmawiają w pracy.

Po raz drugi: wreszcie jest!

I tu zapada żenująca cisza. Gdyż oczom mym ukazuje się TO:

        Zdjęcie to nie oddaje w najmniejszym stopniu ogromu mego rozczarowania. Nieuważni czytelnicy zadać mogą pytanie: ale o co chodzi? Otóż nieuważni moi czytelnicy, chodzi mianowicie o to co w pełni uwidacznia się dopiero na zdjęciu kolejnym.

        Nie mogę powiedzieć, że mój były już kolega skłamał. Kłamstwo byłbym skłonny wybaczyć. Nie skłamał. Gorzej. Odważył się sobie ze mnie zażartować! W dodatku celując w me wrażliwe miejsce. Czyli wątrobę. Okrutny ten czyn, niewybaczalny, haniebny, popełniony przez mojego byłego już kolegę, zasługuje na wieczne potępienie oraz powinien być zakazany przez jakąś konwencję d/s ludzkości albo coś.

Zemstę planuję okrutną, ale wpierw opaść musi me w pełni uzasadnione oburzenie.

Wdech, wydech, wdech, wydech, joga i tai-chi...